Wettelijke grondslagen van frauderegisters in letselschaderecht in Leiden

Frauderegisters bij letselschade in Leiden en omstreken berusten op diverse wetsartikelen, zoals de Wet op de bijzondere medische verrichtingen, de AVG (art. 6 en 9) en de Wet fraudebestrijding. In de Leidse regio, waar letselclaims vaak voortkomen uit verkeersongevallen op de N206 of valpartijen in het historische centrum, vereist de AVG een rechtsgrond voor gegevensverwerking, zoals het gerechtvaardigde belang van verzekeraars zoals ASR of Interpolis met vestigingen nabij Leiden. CIEL opereert onder convenanten tussen NVVK en regionale partijen, inclusief Leidse advocatenkantoren en het LUMC, met strikte privacyregels afgestemd op lokale incidentiepieken. Opname in het register vereist minstens een redelijk vermoeden van fraude, bijvoorbeeld inconsistenties in medische rapporten van het Alrijne Ziekenhuis of herhaalde claims na ongelukken rond station Leiden Centraal. Bewijsvoering moet proportioneel zijn; een louter vermoeden, zoals bij veelvoorkomende fietsongevallen in de binnenstad, volstaat niet. Recente uitspraken van de Rechtbank Den Haag, bevoegd voor Leiden, onderstrepen dat registers geen automatische claimweigering mogen rechtvaardigen zonder hoor en wederhoor, zoals in zaken over arbeidsongevallen bij lokale bedrijven. De Wet Bibob biedt aanvullende instrumenten voor risicosignalering in de Leidse economie. Voor gedupeerden geldt het recht op vergetelheid na 5 jaar, tenzij anders bepaald in regionale protocollen. Niet-naleving kan leiden tot boetes tot 20 miljoen euro. Begrip van deze grondslagen helpt Leidse slachtoffers bij het navigeren door claims en het vermijden van juridische valkuilen in lokale letselschadeprocedures, vooral bij procedures bij de kantonrechter in Leiden. (312 woorden)